ဒါေၾကာင့္ ယံုၾကည္မႈေတြ ေပ်ာက္ဆံုးလာတဲ့၊ တစ္ပါးသူအေပၚ သံသယေတြ ႀကီးစိုးလာတဲ့ ယေန႔ေခတ္ အေျခအေနမွာ ကတိထက္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္နဲ႔ သက္ေသျပဖို႔က ပိုၿပီး အေရးႀကီးလာပါတယ္။ တာ၀န္ယူမႈဆိုတာ ကတိဆိုတဲ့ စကားလံုးတိုင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ ရွိကို ရွိသင့္ပါတယ္။ လူမႈဆက္ဆံေရးကို ပစ္ထားလို႔ မရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြမွာလည္း ကတိက၀တ္ေတြ၊ တာ၀န္ယူမႈေတြ၊ ခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြဟာ တစ္ေန႔မဟုတ္ တစ္ေန႔ ႀကံဳေန၊ ၾကားေန၊ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ စကားလံုးေတြပါပဲ။
ကတိဆိုတာမွာ တာ၀န္ယူမႈကို ေျပာတဲ့အတြက္ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ လုပ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သိရမွ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတာကို ကတိေပးႏိုင္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀ေတြမွာ ယံုၾကည္မႈ တည္ေဆာက္ျခင္းဟာလည္း အေရးႀကီးတာမို႔ ေျပာသေလာက္ လုပ္ေပးႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဆံုးရႈံးသြားတဲ့ ယံုၾကည္မႈဆိုတာေတြဟာ အနာဂတ္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မရႏိုင္တဲ့ အရာေတြပါ။ ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ႀကီးပြားတိုးတက္မႈအတြက္ လုိအပ္တဲ့ ယံုၾကည္မႈေတြ တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔၊ ကတိဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔အတူ တာ၀န္ယူမႈပါ တဲြလ်က္လိုက္ပါေနမွ ျဖစ္မွာပါ။
ဥပေဒေတြ၊ ျပစ္ဒဏ္ေတြဟာ ကတိခ်ိဳးေဖာက္မႈအတြက္ လံုေလာက္တဲ့ အဟန္႔အတားေတြ မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာကို တိုးပြားလာတဲ့ ကတိဖ်က္မႈေတြက သက္ေသခံေနပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ လူတိုင္းဟာ မိမိကိုယ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မွ၊ မိမိစြမ္းေဆာင္ရည္ကို အမွန္အတိုင္း သိျမင္ေျပာျပႏိုင္မွသာ ကတိတရားအေပၚ တာ၀န္ယူမႈကို ေပးႏိုင္မွာပါ။ အဓိက ကေတာ့ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ပဲ ေျပာ၊ ေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္၊ မေသခ်ာဘဲ၊ မလုပ္ႏိုင္ဘဲ ပိုမေျပာနဲ႔ဆိုတဲ့ စကားသံုးခြန္းဟာ ကတိဆိုတဲ့ စကားလံုးအတြက္ လံုေလာက္မွာပါ........
အိမ့္(သိုးမဲေလး)
